Witaj u mnie
Za oknem widok na jesień
Za rogiem czai się deszcz
Spadając liście odchodzą
Dni ciepłe odchodzą też
Za oknem widok na jesień
Spowity w porannej mgle
Brązowe liście spadają
Twój szalik brązowy też
Za oknem widok na jesień
Zapowiedź zimnych już dni
Powoli las chce zasypiać
Twój płaszcz o lecie już śni
Nie szkodzi, że zimna jesień
Nie szkodzi, że pada deszcz
Przy moim bije Twe serce
Twe usta przy moich też
Mariusz Gazda,
dnia 20 października 2016
Któż z nas nigdy nie zadał sobie pytania o przyszłość, o to co będzie po śmierci. Pytanie podstawowe dla ukształtowania światopoglądu człowieka. Odpowiedź na to pytanie warunkuje całe ludzkie życie jakie następuje po tej odpowiedzi. Bez względu w co człowiek wierzy, czy wierzy, że Bóg jest, czy też wierzy, że Boga nie ma….
Każdy Polak wie, że Robert Lewandowski jest dobrym, bardzo dobrym, wspaniałym piłkarzem. Czasem jednak niektórzy maja wątpliwości…
„Wołyń”, film Wojtka Smarzowskiego. O czym jest ? Przede wszystkim o pogromach na Wołyniu w latach 1943-1944. I jest to oczywiste, i widoczne. Na ekranie krew leje się strumieniami, a poszarpane i zbeszczeszczone ciała nie pozwalają o tym zapomnieć.
Jednak ten obraz składa sie z warstw. Gdy zdejmiemy tę pierwszą , oczywistą warstwę to film jest o życiu, o życiu na polskich kresach. Mozaika kultur i narodowości. Mieszanina języków. Sąsiedztwo religii. Codzienne życie w dobrych i złych czasach. Gdy zdejmiemy następną warstwę to film jest o miłości, trudnej miłości Polki do Ukraińca. W tej miłości jest wszystko z czym miłość łączyć się może. Jest radość poznania i szczęście spełnienia. Jest gorycz rozstania i rozpacz utraty. I życie, i śmierć. Gdy jednak i tę warstwę zdejmiemy to film jest o śmierci. Smierć wypełza z ekranu przez cały czas. Na początku czai się w słowach i niedopowiedzeniach. Potem wraz z nadejściem wojny staje się codziennością, by w scenach kulminacyjnych wykwitnąć bestialstwem i zwyrodnieniem, barbarzyństwem i sadyzmem. Ale na mnie największe wrażenie wywarła scena ostatnia, scena śmierci głównej bohaterki. Nie było w niej krwi i bestialstwa, nie potrzebne były do jej zrealizowania wyszukane efekty specjalne. Na mnie zrobiła wrażenie największe. Śmierć zazwyczaj kojarzy się z cierpieniem, utratą, odejściem na zawsze. Z tej sceny śmierci bije ogromna ulga. Przez tę ulgę ta śmierć jest dla mnie bardziej wyraźna niż wszystkie śmierci w tym filmie razem wzięte i każda z osobna. Jakież ta dziewczyna przeżyła piekło skoro śmierć przyniosła taką ulgę. Nie do opisania i nie do nakręcenia inaczej. Przecież nie była to śmierć zmęczonego chorobą starca tylko śmierć młodej matki i jej małego dziecka.
Ten film jest jak obieranie cebuli. Łzy płyną po policzkach, a po każdej następnej warstwie jest ich więcej i są inne, choć jednakowo gorzkie.
mg
Obejrzałem dzisiaj „Wołyń”, film Wojtka Smarzowskiego. Dobre kino. Gratulacje dla twórców. Po wyjściu z kina w głowie została mi taka myśl: czy to ten naród, czy to ta ziemia, czy też w tym powietrzu jest coś takiego co doprowadza ludzi do takich zachowań. A może to po prostu złe czasy rodzą złych ludzi. Tym bardziej róbmy wszystko i módlmy się żebyśmy nie musieli w takich czasach żyć.
Za to lubię filmy Wojtka Smarzowskiego, że najpoważniejszy problem potrafi sprowadzić do prostego zdania twierdzącego lub prostego pytania. To jest sztuka.
mg
poniżej wiersz nie á propos filmu ale dla pamięci
Czy pamiętasz, Panie Boże,
Nad Wołyniem łunę krwawą
I ten krzyk z płonącej chaty
Mordowanych przez sąsiadów?
Chyba byłeś w tamtej porze
Gdzieś po innej stronie świata,
Bo byś pewnie się zasmucił i przystaną,ł i zapłakał…
Czy słyszałeś modłę, Panie
Oczy ojca czy pamiętasz,
Gdy hańbili córkę jego
Banderowcy jak zwierzęta…
On na drzwiach ukrzyżowany
Błagał „Zmiłuj się nad nami!”
Zlitowali się oprawcy,
Skłuli oczy bagnetami…
Czy widziałeś, Ojcze Święty,
Patrząc z góry przez firmament,
Dzieci śliczne jak aniołki,
Na sztachety powbijane…
Kto je teraz poprowadzi
Na spotkanie z Tobą Boże?
One przecież takie małe,
Zbłądzą same w tych przestworzach…
Czy spamiętasz, Panie Świata,
Męczenników, tych z Wołynia,
Umierali z myślą o Tej,
która nigdy nie zaginie.
Polska o nich zapomniała,
rozpłynęła się w oddali,
Czasem drżąca ręka starca
świeczkę jeszcze tu zapali.
Porastają chwastem zgliszcza,
groby toną w bujnej trawie,
Jutro już nie będzie komu
świeczki za Nich tu postawić.
© 2025 Mariusz Gazda
Theme by Anders Noren — Up ↑
Najnowsze komentarze